“You can do it. Yes you can!!”
Toen ik net startte was ik erg onzeker. Ik had steeds het
idee “ik kan dat toch niet”. En toen ik na de eerste week wandelen in de tweede
week begon met hardlopen en dit nog geen 40 seconden vol hield was ik zó
teleurgesteld. Ik was boos, verdrietig. Maar ik ben niet gestopt. Ik ben een
enorme doordouwer, als ik iets begin wil ik het ook afmaken. Ik stop pas als
het écht niet anders kan. Zoals 10 jaar geleden, toen was ik ook eens begonnen
met een loopschema voor beginners, samen met dochter2. Ik kon het toen gewoon
niet! Ik ben ermee gestopt en een maand of twee later bleek (bij een routine
bloedonderzoek ivm mijn hoge bloeddruk) dat ik flink bloedarmoede had. Een Hb
van 4,7. Mijn baarmoeder ging eruit en daarna was dit probleem verholpen. Maar
ik heb het lopen nooit meer opgepakt daarna, mede omdat ik toen in een
rollercoaster van allerlei ellende in de privésfeer kwam.
Dus ook dit keer ga ik niet opgeven, tenzij het op enig
moment echt niet anders kan, vanwege mijn gezondheid.
Wat ook enorm helpt om door te zetten is de steun en
support van mijn kinderen. Al wandel ik slechts 5 minuten in slakkentempo, dan
nog word ik aangemoedigd (via whatsapp 😊). Dat ze trots op me zijn en dat het heel goed is
wat ik doe etc. En dat is zó fijn. Dat geeft toch dat extra zetje om net nog
even langer door te lopen.
Dus ik wil iedereen die dit leest, en het moeilijk heeft,
en misschien niemand heeft om aan te moedigen zeggen:
Of je nou uiteindelijk 5 km rent, 10 km, een halve of een
hele marathon, of 5 minuten wandelt of een uur, 5/km of 10/km, dat is allemaal
helemaal niet belangrijk. Elke meter die je loopt, in welke tempo dan ook, is
meer dan je had gedaan als je op die bank was blijven zitten. Je hebt het toch
maar gedaan, die wandel/renschoenen aangetrokken en naar buiten gestapt om te
lopen. Je bent een topper!
(en dit is dan gelijk ook een beetje voor mezelf 😊)
(en dit is dan gelijk ook een beetje voor mezelf 😊)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten